- 19 Marzec 2024    |    Imieniny: Józef, Bogdan, Marek - URODZINY- kol.Józef Panek – szczęścia w życiu rodzinnym i sukcesów w kniei życzy Andrzej
Ocena użytkowników:  / 24
SłabyŚwietny 

  • Bóbr - Bóbr europejski (Castor fiber) – gatunek ziemnowodnego gryzonia z rodziny bobrowatych bobr rys3(Castoridae).
    ↓ Posłuchaj odgłosów młodego Bobra ↓
     

                                  BUDOWA.    Długość ciała wynosi 70 -100 cm, długość ogona 30 - 40 cm, masa ciała ok. 30 kg. Jest to zwierzę o opływowym kształcie ciała, grubym, natłuszczonym futrze i spłaszczonym ogonie pokrytym łuskami. Palce tylnych kończyn połączone są błoną pływną. Głowa jest krótka, pysk tępo zakończony. Niewielkie uszy, a także nozdrza zamykane są płatami skóry, natomiast oczy zaopatrzone są w przezroczyste powieki chroniące je pod wodą. Wielkie, stale rosnące i ścierane siekacze mają z przodu barwę brunatnoczerwoną. Futro jest barwy szarobrązowej, brązowej lub prawie czarnej. Strona brzuszna ma zabarwienie nieco jaśniejsze. Na lądzie bobry europejskie poruszają się niezgrabnie, w wodzie szybko i zwinnie. Bóbr ma gęstą, brunatno-szarą lub ciemnobrunatną nieprzepuszczającą wody sierść, ogon grzbietobrzusznie spłaszczony, w kształcie szerokiego klina, pokryty łuskami spełnia rolę steru.  Sylwetkę krępą, ociężałą, oczy i uszy małe ukryte w sierści, kończyny przednie małe, tylne mocne, których palce spięte są błoną pławną. Potrafi zamknąć wszystkie otwory ciała. Może przebywać w wodzie do 15 minut.


              WYSTĘPOWANIE.   Bóbr europejski, który jest w Polsce bobr2zwierzęciem rodzimym - występuje współcześnie -  jako jedno z najstarszych i historycznie najlepiej udokumentowanych zwierząt.   Już za Piastów przywilej polowania na bobry przypadał wyłącznie księciu. Panujący książę utrzymywał grupę ludzi zajbobr1mujących się polowaniami na bobry. Na czele stał dominus castorum - pan bobrowy, któremu podlegali bobrownicy - venatores castorum. Do obowiązków bobrowniczych należała hodowla i opieka nad bobrami w obrębie ziem ich księcia. Ludzie ci byli uwalniani od władzy wojewodów i kasztelanów, aby nie mieli przeszkód w spełnianiu swoich obowiązków. Od nazw łowieckich służb książęcych osadzonych w pobliżu grodów, wywodzą się do dziś znane nazwy wsi, takie jak np. Bobrowniki, Bobrowa.   Jakkolwiek bóbr był wówczas obiektem szczególnej troski królów i książąt polskich, to jednak począwszy od XIII wieku liczebność bobrów zaczęła spadać.  We wczesnym średniowieczu należał do jednych z najpospolitszych zwierząt w naszym kraju. Przez całe wieki bóbr był gatunkiem łownym przedstawiającym bardzo dużą wartość użytkową. Polskie futra z czarnych bobrów znane były na rynkach zagranicznych jako najpiękniejsze. Mięso z bobrów było poszukiwane w średniowiecznych klasztorach i na dworach magnackich, gdzie trzeba było zachować liczne posty. Niektórzy sądzą, iż traktowano wówczas bobra jak rybę, gdyż ogon pokryty nibyłuską pozwalał zaliczyć to zwierzę do ryb, a to czyniło z niego danie postne. Wonna wydzielina gruczołów, tzw. strój bobrowy (castoreum), od najdawniejszych czasów uważana była za lek na wszelkie dolegliwości. O stroju bobrowym pisano: ,,Użyty w bardzo wielkich daniach działa podniecająco, przymnaża ciepło i przewiew skóry, przyspiesza prędkość pulsu. Strój bobrowy używa się w następujących chorobach: histerii, hipochondrii, przy wyczerpanej czułości nerwowej, osobliwie mózgu i mleczu, w napadach nerwowych, bólu głowy, omdleniach, biciach serca, w kurczach piersiowych i migrenach, w newralgii niższego brzucha, a najbardziej przy porodzie u położnic".   Intensywna eksploatacja łowiecka doprowadziła do powolnego ustępowania zwierząt z terenów Polski, co zaznaczyło się także na terenach na wschód Wisły. Wiek XV wyznaczył upadek monopolu łowieckiego naszych władców. Rozpoczął się okres, kiedy to prawo polowania powiązane było z własnością gruntu. Rozwój gospodarki folwarcznej i zmniejszająca się w związku z tym powierzchnia naturalnych terenów, wpłynęły między innymi, na zagrożenie istnienia zwierząt. Nie poprawiły tej sytuacji kolejne akty prawne, zapewniające ochronę stanowisk bobrowych. Wielowiekowa eksploatacja łowiecka, a także przekształcanie naturalnych siedlisk bobrowych doprowadziły do prawie całkowitego wytępienia tego gatunku. Przyjmuje się, że na terenach znajdujących się w obecnych granicach naszego państwa bobry prawie doszczętnie bobr4wyginęły w drugiej połowie XIX w.

W odrodzonej Polsce ten ginący gatunek objęty został ochroną ścisłą na mocy dekretu z 1919 roku oraz ustawy o ochronie przyrody z 1934 roku. Po długotrwałym regresie liczebności bobra, w okresie międzywojennym nastąpił pewien jej wzrost. W 1928 roku stan populacji bobra w Polsce szacowano na 235, a w 1939 roku na 400 osobników. Druga wojna światowa, jak również zmiana granic, zmniejszyły populację bobra do około 130 osobników w 1958 roku oraz 270 osobników w 1966 roku. Nieliczne stanowiska występowały wówczas nad rzeką Pasłęką na Pojezierzu Warmińskim oraz nad rzekami: Czarną Hańczą i Marychą na Pojezierzu Suwalskim.

Wieloletnia ochrona gatunkowa bobrów przyczyniła się do stopniowego wzrostu liczebności tych zwierząt. W roku 1968 liczebność bobrów oceniano na 300 osobników, w roku 1972 na 350 a w roku 1975 już na 500 osobników. Naturalne migracje i introdukcje zwierząt sprowadzonych ze Związku Radzieckiego, jak również wysiłek naukowców z Polskiej Akademii Nauk oraz myśliwych Polskiego Związku Łowieckiego włożony w odbudowę tego gatunku, pozwoliły na utworzenie wielu małych, lokalnych stanowisk bobrowych. Dały one początek obecnej, około 18-tysięcznej populacji bobrów w naszym kraju. Sukces odbudowy liczebności bobra europejskiego w Polsce zawdzięczamy przede wszystkim zaangażowaniu i poświęceniu nieżyjącego już miłośnika i badacza tych zwierząt -bobr6 prof. Wirgiliusza Żurowskiego. Rozpoczął on w 1976 roku realizację programu ,,Aktywna ochrona bobra europejskiego w Polsce". Program realizowany był przez Zakład Doświadczalny Polskiej Akademii Nauk w Popielnie oraz Polski Związek Łowiecki. Głównymi założeniami projektu były: ochrona istniejących stanowisk oraz osiedlanie bobrów w korzystnych dla nich miejscach na terenie całego kraju. Opracowana została koncepcja restytucji gatunku: technologia odłowów, transportu i sposobów osiedlania zwierząt, jak również monitoringu losów nowo powstałych populacji. Plan zakładał również systematyczne wprowadzanie zabiegów biotechnicznych w stanowiskach bobrowych w celu utrzymania dobrego stanu bazy pokarmowej i wody.

Ochrona i aktywna restytucja spowodowały, że populacja bobrów wzrosła liczebnie i rozprzestrzeniła się na terenie niemal całego kraju. Blisko połowa krajowej populacji bobrów (ok. 10 000 osobników) zamieszkuje obecnie obszar północno-wschodniej Polski. Bobry w tym rejonie kraju ,,wysyciły" niemalże wszystkie środowiska Coraz częściej rejestruje się przypadki zasiedlania niewielkich wodnych oczek śródpolnych , rowów melioracyjnych, a nawet zakładania stanowisk w bezpośredniej bliskości dróg komunikacyjnych . Tak silne zagęszczenie w tym rejonie sprawia, iż bóbr w odniesieniu do gospodarki człowieka stał się zwierzęciem bobrkonfliktowym. Oddziaływanie bobra na środowisko w którym żyje sprawiło, iż gryzoń ten coraz częściej postrzegany jest jako szkodnik . Zalewanie łąk oraz pól, zgryzanie drzew, niszczenie grobli i wałów czy nawet podkopywanie dróg komunikacyjnych stawiają go coraz częściej w pozycji ofiary. Dlatego też na terenach najbardziej konfliktowych prowadzi się interwencyjne odłowy bobrów  oraz ich przenoszenie na obszary dotychczas niezasiedlone.

Program restytucji bobrów jest realizowany przez Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Suwałkach. Do 2000 r. odłowiono około 1100 osobników, które przewieziono w różne miejsca na terenie niemal całego kraju. Polskie bobry osiedlono również w Niemczech, Austrii, Holandii, Węgrzech, Słowacji i Anglii. Podstawowym celem odłowów i restytucji bobra europejskiego jest przede wszystkim przywrócenie rodzimej faunie gatunku wytępionego w przeszłości. Odbudowa populacji bobra jest procesem długotrwałym. W chwili obecnej można powiedzieć, iż wieloletnia akcja aktywnej ochrony bobrów w Polsce zakończyła się pełnym sukcesem. Wydaje się jednak, że w dalszym ciągu konieczne jest rozszerzanie areału występowania bobrów w naszym kraju o kolejne obszary niedostępne dla naturalnej migracji.

 

                    TRYB ŻYCIA.    Bóbr najchętniej zasiedla doliny rzek, wody wolno płynące z bogatą szatą  roślinną, jest roślinożercą. Żywi się m.in. kruchą korą drzew i gałązkami głównie topoli i wierzby, roślinami zielnymi wodnymi i bobr5przybrzeżnymi. Latem żywi się głównie roślinnością wodną, zimą korą drzew, pędami oraz łykiem. W drugiej połowie lata można obserwować jak bobry długimi godzinami, od zmierzchu do świtu, wychodzą na brzeg, w ciągu około 5 minut ścinają rośliny i pędy krzewów, biorą je w pysk w wiązce, wciągają do wody, zataczają łuk podpływając do brzegu i siedząc z zanurzonym ogonem i łapami w wodzie, chrupią kolejne gałązki. Rodziny bobrowe zasiedlające krajobraz rolniczy są w stanie odżywiać się w tym czasie prawie wyłącznie warzywami, włącznie z kapustą, sałatą, marchwią, burakami, zbożami.

Wczesna jesień czas gromadzenia zapasów dla młodych na zimę – obfitość pracy dla dorosłych bobrów i rodzeństwa z poprzedniego roku – roczniaków. Z gałęzi i bulw bobry robią swoisty przekładaniec — cienkie bardziej odżywcze gałązki i bulwy zatapiają pod konarami tzw. tratwy pokarmowe. Prawdopodobnie pary rodzicielskie bez młodych i pojedyncze terytorialne bobry nie robią zapasów na zimę, ponieważ bobr rys4dorosłe popadają w drugiej połowie grudnia, przeważnie do końca stycznia  w letarg.

Bóbr europejski jest aktywny głównie w dzień i o zmierzchu. Żyją w rodzinach, bóbr i jego towarzyszka żyją ze sobą długo.

Bóbr jest zwierzęciem ziemnowodnym. Żyje na zalesionych (najchętniej lasy liściaste) brzegach jezior i wolno płynących rzek. Świetnie pływa i nurkuje. Kopie nory w brzegach, z wyjściem pod powierzchnią wody. Buduje też z gałęzi i mułu tzw. żeremia -nadwodne domki w kształcie kopców, z podwodnym wejściem. Aby zapewnić stabilność poziomu i przepływu wody wznosi w poprzek rzek tamy z kamieni, gałęzi i mułu. Żyje w parach lub w grupach rodzinnych składających się z pary, pozostającej w trwałym związku przez całe życie, i potomstwa. Żeremia mogą być zamieszkiwane przez kilka kolejnych pokoleń. Jest to zwierzę aktywne głównie nocą, ale można je spotkać również w dzień. Zimą nie zapada w sen, jednak przy śnieżnej i mroźnej pogodzie rzadko opuszcza żeremia. Swymi potężnymi siekaczami potrafi odcinać nie tylko gałęzie, ale także ścinać całe drzewa (najchętniej osiki, olchy, wierzby i topole). Bobry bronią swojego terytorium, oznaczają je wydzieliną gruczołów skórnych w pobliżu narządów płciowych o zapachu piżma tzw. „strój bobrowy”. Bobry migrują nawet do kilkuset kilometrów, żeby zadomowić się w sprzyjającej okolicy. Terytoria bobrów, znaczone przez obie płcie pary rodzicielskiej bobrów, są omijane przez migrujące bobry szerokim łukiem. W razie zagrożenia bobry ostrzegają się wzajemnie, silnie uderzając ogonem o powierzchnię wody.

 

                      POŻYWIENIE.   Jest to gryzoń roślinożerny. Żywi się roślinnością wodną, liśćmi, pędami osiki, roślinami zielnymi rosnącymi na brzegu. Zimą jego pokarm stanowią gałązki drzew i krzewów, kora i łyko. Zimowe zapasy (gałęzie i pnie) gromadzi pod wodą. Bóbr jest ścisłym roślinożercą. Bez trudu przegryza gałąź grubości kilku cbobr7entymetrów i obala drzewa o średnicy ok. 70 cm. Poza liśćmi, gałęziami i korą położonych drzew liściastych bobry zjadają korzenie, kłącza i liście roślin wodnych i lądowych.
Położone drzewo zostaje najpierw pozbawione gałęzi, a następnie pocięte na kawałki używane później jako pale w konstrukcji tam. Ogryzione pędy i gałęzie są wykorzystywane do budowy żeremia. Najchętniej bóbr obala wierzby, topole, osiki, jesiony, dęby i brzozy, rzadziej olsze, wiązy i drzewa iglaste.
W okolicach rolniczych bobry odwiedzają nocą pola buraczane, kartofliska i zagony kapusty oraz plądrują ogrody warzywne i sady.
Bobry nie posiadają nadzwyczajnej zdolności trawienia składników błon komórek roślinnych. Celulozę, na przykład, trawią tylko w 32–33%.
Całoroczne zjadanie miękkich, zielonych odchodów prosto z odbytu zostało stwierdzone u bobrów europejskich w niewoli, a występuje także u bobrów kanadyjskich. Zjawisko to zwane koprofagią (lub cekotrofią) obserwuje się także u innych gryzoni i zającokształtych. Odchody, dzięki bakteryjnej fermentacji zachodzącej w jelicie ślepym (caecum, stąd caecotrofia lub cekotrofia) są bogate w substancje odżywcze.
bobr3Bobry zjadają rośliny niemal wszystkich gatunków przybrzeżnych i wodnych. W Europie Środkowej spektrum pokarmowe bobrów europejskich obejmuje 150 gatunków roślin zielnych i 86 gatunków roślin drzewiastych. Spektrum gatunkowe zjadanych roślin jest najszersze pod koniec sezonu wegetacyjnego (sierpień – wrzesień).
Spośród roślin zielnych bobry żerują zarówno na lądowych (np. Chenopodium, Polygonum, Rumex i Rorippa sp.), jak i wodnych (np. Nymphaea alba i Nuphar lutea). Za pomocą siekaczy bobry wykopują korzenie jednoliściennych, takich jak Iris pseudacorus i Phragmites australis. Doskonałej okazji do określania preferencji żerowych bobrów dostarcza skład magazynowanych na zimę gałęzi. Porównanie procentowego udziału poszczególnych gatunków drzew i krzewów w magazynach zimowych i w składzie zespołu roślin na stanowisku bobrowym wykazuje gatunki preferowane i unikane.
Dobowe zapotrzebowanie na pokarm dla dorosłego bobra o masie ciała 15 kg oszacowano na 1,48 kg świeżej masy (+/–0,12 SD). Podczas ciąży i laktacji zapotrzebowanie to znacznie wzrasta.

 

              ROZMNAŻANIE.   Akt płciowy ma miejsce pod wodą, po 100 dniach rodzi się zwykle trójka młodych z szeroko otwartymi oczami.Młode przychodzą  na świat w kwietniu lub maju w liczbie 2 -4 sztuk (1 -5). Oczy otwierają od razu po urodzeniu. Laktacja trwa do 8 tygodni. Chociaż młode rosną szybko, pozostają z rodzicami 2 lata ucząc siębobr8 od nich „sztuki budowlanej”. Dojrzałość płciową osiągają po 3 latach. Bobry żyją średnio 15 -25 lat. Przez pierwsze dwa miesiące młode właściwie nie wychodzą z nory, a w norze lub żeremiu czuwają nad nimi roczniaki, gdy dorosłe żerują. Pokarm roślinny zaczynają przyjmować już po 11 dniach, choć w pełni po 3 tygodniach. Przez około miesiąc okolice nory lub żeremia pustoszeją. Samica opiekuje się młodymi i mało żeruje. W czerwcu, przez pierwsze tygodnie, młode karmione są głównie mlekiem matki. Z żeremia można w tym czasie, z odległości kilku kroków, usłyszeć piski i burknięcia bawiących się młodych. W lipcu można zobaczyć zabawną sytuację, gdy czy to dorosłe z pary rodzicielskiej, czy roczniaki płyną z pęczkiem pędów i nagle z nimi nurkują przy brzegu — przy podwodnym wejściu do nory lub żeremia. Od lipca do września  znowu w pobliżu żeremia bądź nor zaczyna się ruch. Można zobaczyć dorastające młode bobry, które wypływają wyłącznie w towarzystwie dorosłych lub roczniaków i żerują już nie na wierzbach i roślinach drzewiastych a korzystają z obfitości ziołorośli.

 

                WPŁYW NA ŚRODOWISKO.   Bobry wywierają silny wpływ na środowisko, w którym żyją. Wznosząc tamy na ciekach wodnych, podnoszą poziom wód powierzchniowych, co uznawane jest za najważniejszy skutek ich obecności w zasiedlonym terenie. Zwierzęta te zwykle osiedlają się w pobliżu rzek, których spadek nie jest zbyt bobr11duży. Są to zazwyczaj rzeki płytkie i wąskie, o zmiennym poziomie wody. Bobry budując tamy układają duże kłody, tak aby zaparły się o dno rzeki. Mniejsze, poprzeczne gałęzie krzyżują się z nimi, tworząc konstrukcję ułatwiającą bobrom uszczelnienie tamy mułem, częściami roślin i darnią. Następnie nakładana jest warstwa poprzecznych gałęzi, materiał uszczelniający i cały zabieg powtarzany jest aż do momentu ukończenia budowy. Na szczyt tamy zwierzęta transportują wybrany materiał umieszczając go dokładnie w punktach przelewania się wody. Podczas budowy zwierzęta spławiają materiał zgodnie z prądem, dzięki czemu woda niosąc zwierzę z góry w dół cieku ułatwia mu układanie mułu i gałęzi na koronie tamy.

Budowanie tam zwiększa objętość wody w stawach bobrowych. Utrzymanie odpowiedniej głębokości wody ma na celu zasłonięcie wejść do nor, a jednocześnie umożliwienie bobrom swobodnego pływania, nurkowania i transportu materiału. Rozlewiska powstałe po spiętrzeniu wód zapewniają łatwiejszy dostęp do oddalonej bazy pokarmowej. Nowo powstały staw zapewnia też bezpieczeństwo, ponieważ bóbr będąc słabym piechurem na lądzie, w sytuacji zagrożenia zawsze ratuje się ucieczką do wody. I właśnie między innymi z tych powodów członkowie rodziny starają się utrzymać od kilku do kilkunastu tam na możliwie najdłuższym odcinku rzeki. W wyniku takiego działania spowolniony zostaje przepływ wód. W sytuacji gdy kilka rodzin założy swoje siedziby wzdłuż rzeki, rozmiary przyborów wód są mniejsze, a ciek wodny staje się bardziej naturalny.

Konsekwencje takiego stanu rzeczy mają bardzo duże znaczenie w odniesieniu do ekosystemu rzeki i prbobr rys5zylegających do nich środowisk lądowych. Na podtopionych brzegach rozwijają się nowe zbiorowiska roślinne. Rozpoczyna się proces odtwarzania naturalnych łęgów i olsów lub zarośli wierzbowych (łozowisk). W strefach przejściowych (ekotonach) na brzegach nowo powstałych stawów występuje bogata roślinność i zróżnicowane zespoły fauny. Płytka, łatwo nagrzewająca się woda stwarza idealne warunki dla rozwoju roślinności wodnej, jak również sprzyja powstawaniu zbiorowisk roślin bagiennych. Staw w niedługim czasie po jego powstaniu porośnięty zostaje roślinnością wodną, na brzegach zaś rozwijają się turzyce, trzciny i inne rośliny szuwarowe. Powstaje też szeroka, bagnista strefa przejściowa pomiędzy wodą a lądem. Zatopione drzewostany tracą swą funkcję produkcyjną, jednak w pewnej odległości od wody stwierdza się przyrost masy wysokojakościowego drewna. W wyniku zgryzania drzew, następuje wzrost naświetlenia dna lasu, co z kolei inicjuje gwałtowny wzrost podszytu, runa i roślinności zielnej. Pomimo, iż w ujęciu gospodarki leśnej występują pewne straty drewna , to jednak ogólny przyrost biomasy roślinnej wywołany naświetleniem terenu jest większy aniżeli ubytek masy drewna wywołany zgryzieniami.

Bardzo ważnym skutkiem obecności bobrów jest samooczyszczanie się wody w stawach bobrowych. Drobny osad i substancje organiczne opadając na dno nowopowstałego zbiornika, stanowią idealne podłoże dla rozwoju roślinności wobobr15dnej. Dzięki rozwojowi roślinności, koryto rzeczne stabilizuje się, zaś nowo powstały zespół nie tylko przechwytuje osady, lecz również działa jako filtr i zbiornik osadów docierających z sąsiednich ekosystemów. W wyniku nanoszenia związków organicznych, mikroorganizmy wodne utrzymują dużą aktywność metaboliczną. Zmienia się chemizm i uwodnienie gleb. Napływające do stawu zanieczyszczenia mogą być rozłożone przez mikroorganizmy, zaś nanoszone przez wodę kwasy i zasady, w dużej części ulegają zobojętnieniu. Staw spełnia rolę oczyszczalni, działając jak odstojnik biologiczny i filtr. Również sama tama, dzięki swojej spójnej konstrukcji pełni rolę makro-filtra zatrzymującego zanieczyszczenia niesione przez prąd wodny. Odłożone materiały zatrzymują wodę na dłuższy okres, stwarzając w ten sposób korzystniejsze warunki wilgotnościowe wokół stawu.

Stawy bobrowe położone wzdłuż biegu rzeki zwiększają ogólną retencję wód w zlewni. Ma to szczególne znaczenie podczas wiosennych wezbrań wód powodziowych. Woda powierzchniowa przelewając się przez tamę rozprzestrzenia się na większej powierzchni kolejnych stawów, dzięki czemu zmniejsza się szybkość przepływu wody. Stawy bobrowe posiadając pewną zdolność gromadzenia wody spłaszczają szczyt fali powodziowej. Fala powodziowa rozkładając się na dużych powierzchniach kolejnych stawów, traci swój impet, zmniejszając w dużym stopniu rozmiary powodzi. Konsekwencją takiego działania jest również osłabienie niszczycielskich procesów erozji koryta.bobr12

Działalność bobrów w obrębie zajmowanego przez nie terenu może zapoczątkować proces renaturalizacji sztucznie uregulowanego przez człowieka cieku wodnego. Kopanie nor i kanałów, jak również tworzenie rozlewisk, inicjują naturalne procesy bagienne. W wyniku rozmywania i osuwania się nor, tworzą się liczne zakola i płycizny zarastające roślinnością wodną i szuwarową. Tworzące się meandry i wypłycenia w strefie przybrzeżnej, zmieniają pierwotny charakter i kształt linii brzegowej. W strefach o zwolnionym przepływie gromadzą się osady organiczne zasiedlane przez liczne bezkręgowce. Tamy z kolei wpływają na stabilizację poziomu wód gruntowych na przyległych do cieku terenach. Odtworzony zostaje teren z bujną roślinnością i światem zwierzęcym.

Tworzone przez bobry zbiorniki wodne, sprzyjają podniesieniu temperatury wody latem, co ułatwia rozwój planktonu roślinnego i zwierzęcego. Nagromadzenie materii organicznej oraz spowolnienie przepływu wód sprzyjają rozwojowi wielu gatunkom bezkręgowców wodnych, takich jak np. jętki, chruściki i muchówki. Te z kolei stanowią pożywienie dla wielu gatunków ryb, płazów, gadów i ptaków. Obfitość ryb sprawia, iż środowisko życia bobra jest bardzo chętnie zasiedlane i odwiedzane przez wydrę, norkę, czaplę siwą, bocianbobr13a czarnego i inne rybożerne gatunki zwierząt. Obecność wysepek, martwych drzew i innych naturalnie powstałych schronień, stwarza korzystne warunki gniazdowania dla wielu gatunków ptaków. Trudno dostępny ekosystem stawu bobrowego zapewnia osłonę oraz pokarm licznym populacjom drobnych ssaków. Rozlewiska bardzo chętnie odwiedzane są też przez łosie, jelenie i dziki. Stawy bobrowe pełnią więc ważną rolę w zwiększaniu różnorodności przyrodniczej w całym zespole ekosystemów.

Z ekologicznego punktu widzenia, obecność i efekty aktywności bobrów w środowisku mają znaczenie pozytywne. Sposób osiedlania się i bytowania, jak również wybiórczość pokarmowa tego gatunku istotnie wpływają na przebieg naturalnych przekształceń ekosystemów (sukcesję ekologiczną). Niestety, w przypadku produkcji leśnej i rolnej oddziaływanie bobrów na otoczenie (zgryzanie drzew, zalewanie użytków zielonych) ma znaczenie negatywne. Pomimo, iż charakter zmian środowiska wywołany przez bobry jest zawsze podobny, to ich ocena może bardzo od siebie odbiegać, zależnie od sposobu potraktowania tego problemu.

 

          POLOWANIE.  Bóbr to trudny przeciwnik. W wodzie radzi sobie tak dobrze, że nie da się go ustrzelić, więc trzbobr9eba czychać, aż wyjdzie na ląd. A to zwykle zdarza się w nocy. Jednak nawet wtedy zwierzak jest ostrożny i trudno go podejść. Dlatego myśliwi nie mają cierpliwości do polowań na bobry. Nawet oni proponują rozwiązania bezkrwawe: odławianie i przenoszenie zwierząt na tereny, gdzie zwierzaków brakuje.  Generalnie polecane są w literaturze dwa sposoby - zasiadka w miejscu, gdzie stwierdzono ślady żerowania bobra lub zasiadka gdzieś w okolicach żeremia i kanałów, którymi bobry transportują gałęzie. Powinno używać się generalnie śrutu, ale dopuszczalne jest stosowanie sztucerów małokalibrowych 222 lub 223. Strzelać zwierza trzeba zdecydowanie na lądzie, gdyż postrzałki w wodzie potrafią oddalić się na znaczną odległość i skryć w norach czy żeremiu


 Dla chętnych polecam świetne opracowanie o Bobrach >> Bóbr - budowniczy i inżynier << (źródło http://www.bobry.pl )


 

 

Dodaj komentarz



!!!!! ZABEZPIECZENIE PRZED SPAMEM I ROBOTAMI INTERNETOWYMI !!!!!Joomla CAPTCHA

Gościmy na stronie ...

Odwiedza nas 95 gości oraz 0 użytkowników.

Znajdź na stronie ...