Po   drugiej   wojnie   światowej   polscy   działacze łowieccy   podjęli  intensywne  wysiłki  w  celu  normalizacji  życia  łowieckiego.  Następuje odrodzenie polskiego łowiectwa, polskiego strzelectwa myśliwskiego, polskiej kynologii  łowieckiej.  W  okresie  PRL-u  podstawową  jednostką  jest  koło łowieckie, do którego może należeć każdy obywatel.
Aby polować nie trzeba posiadać  własnych  gruntów,  są  one  dzierżawione  przez  koła  łowieckie  od państwa,  zaś  posiadanie  własnej  ziemi  nie  upoważnia  do  polowania.  Podobny model łowiectwa obowiązuje w naszym kraju także dziś.  
Polscy   myśliwi   –   zrzeszeni   w   Polskim   Związku   Łowieckim, troskliwie  kultywują  dawne  obyczaje  i  ceremoniały. Nowi  myśliwi  są uroczyście  przyjmowani  do  braci  łowieckiej,  ze  ślubowaniem,  chrztem myśliwskim  i  pasowaniem  na  myśliwego,  niczym  na  rycerza.  Hucznie
ogłaszany i fetowany jest także król polowania, a tym bardziej – oczywiście – król sezonu. Sygnały grane na tradycyjnym rogu myśliwskim wyznaczają
porządek każdych łowów. Polski Związek Łowiecki organizuje przeróżne kursy  szkoleniowe,  na  przykład  dla  trębaczy,  dla  sokolników,  dla
wabiących  zwierzynę.  Organizowane  są  także  liczne  zawody  i  konkursy strzeleckie,  zarówno  regionalne  jak  i  ogólnokrajowe  i  międzynarodowe. PZŁ stoi także na straży obowiązującego w Polsce prawa łowieckiego.